Pravi – i sve oštriji, a donekle i bizarniji – “sukob na desnici” odvija se već nekoliko godina unutar Srpske pravoslavne crkve, kao i unutar historiografskih institucija i među nekim istoričarima, u vezi sa brojem žrtava u jasenovačkom logoru. Tema je, dakle, stara – ali je ovih dana dobila novi zamah, pa se radi o trenutno najzanimljivijoj – a dugoročno potencijalno i najrelevantnijoj – polemici koja se vodi u Srbiji.
Poticaj, odnosno, provokacija (u neutralnom značenju te riječi), došli su sa, za historiografiju i nauku općenito neočekivane, adrese: od strane jednog episkopa, u ovom slučaju vladike pakračko-slavonskoga Jovana (Ćulibrka). On je od 2015. nadalje više puta kritizirao srpske istoričare i njihove institucije jer nisu dovoljno istraživali Jasenovac, zbog čega su ostavili prostor otvoren za politizaciju i manipulaciju, bilo da se radi o smanjivanju i negiranju ili uvećavanju broja žrtava. Dok za ovaj “nemar” istoriografije u doba socijalističke Jugoslavije danas i sami istoričari nekad krive “komunistički” režim koji navodno nije dozvoljavao da se bave ovom temom (pri čemu daju neuvjerljiva objašnjenja da ona nije bila politički korektna zbog “mira u kući”), Jovanova kritika postjugoslovenskih srpskih istoričara otkriva da bi razlog mogao biti u nečem mnogo jednostavnijem: da ih možda ta tema ne interesira ili barem ne dovoljno. Neki istoričari na to reagiraju, osporavajući tezu da se ne bave Drugim svjetskim ratom, što je svakako tačno, premda nije sasvim isto kao i kritika da se ne bave Jasenovcem.
Poštovani, da biste nastavili sa čitanjem naših premium sadržaja, neophodno je da odaberete jedan od planova pretplate.
Već imate nalog? Ulogujte se
