Odmor, morska pjena, večeri provedene na terasama kuća, stanova ili restorana, šetnje plažom i lagani obroci uglavnom su sve ono na što pomislimo, i ako smo srećni, ono što živimo tokom ljetnjih mjeseci. Nekad se desi da sasvim lak ljetnji dan postane istinski težak usljed nekih ružnih dešavanja. Takva dešavanja nekad dolaze u vidu tabloidnih izmišljotina vezanih za primorske destinacije, nekad su stvarne neprijatnosti koje ljudi doživljavaju tokom svojih putovanja među “bivšim republikama”, ali ona najgora vezana su za ono što možemo nazvati “mjesecima mržnje”.
Kada je otpočeo nužan odnos prema ratnim zločinima koji su činjeni na prostorima bivše Jugoslavije, proklamovana je potreba za suočavanjem, suočavanjem koje bi dovelo do skidanja tereta koji je istovremeno individualan i kolektivan. Nažalost, vrijeme je pokazalo da je sfera suočavanja napuštena, te da je u pomenutom prostoru ostalo samo ekskluzivno osuđivanje druge strane. Tako smo došli do toga da svaki pokušaj iskoraka ka “onom drugom” bude ekspresno i žestoko sankcionisan.
Prvobitna, makar nominalna svrha, pomirenje, tako je prerasla u sasvim novu – rovokopanje. Ratni zločini prestali su biti zločini po sebi, zločini kao loša, užasna pojava, i postali djela koja su činili pripadnici jednog i drugog tabora. Vrednosna tumačenja su prestala da budu uperena prema samom činu, nego su prerasla u relacije prema taboru. Odjednom nije bilo bitno kakvo je samo djelo, bitno je da li dijelimo “tabor” sa počiniocem. Naša nužna samoodbrana, tuđa zla djela, na to se svelo. Tako je ostao samo jedan napor, napor da se između “plemena” iskopaju najdublji rovovi i da ideja pomirenja nikad ne zaživi.
Poštovani, da biste nastavili sa čitanjem naših premium sadržaja, neophodno je da odaberete jedan od planova pretplate ili probajte besplatno mesec dana.
Već imate nalog? Ulogujte se
