Gotovo ni minut u razmaku, narodnjak Miroslav Aleksić i naprednjak Miloš Vučević pozvali su na “sabornost”. Aleksić na N1, Vučević na Pinku. Naravno i jedan i drugi misle na sabornost svojih pristalica. Avangardnije tumačenje “sabornosti” (što ne mora biti u nesaglasju sa crkvenim shvatanjem), kao mogućeg srpskog izraza za široki nacionalni konsenzus u društvu, trenutno je nemoguće.
Činjenica je da Srbija nema izbore po demokratskim standardima. Vučić je svoju političku sudbinu vezao za snagu režima da ne dozvoli takve izbore, postajući sve više talac sopstvene propagande. Ono što bi za svaku partiju u iole demokratskoj zemlji bio ogroman uspeh – 35 odsto osvojenih glasova, za Vučića je cilj zavere protiv njega, Srbije i SNS – stožerne partije demagoški poistovećene sa državom i sudbinom naroda kojoj bi izgleda bilo prikladnije da se zove kao ona Arkanova i Pelevićeva partija – Stranka srpskog jedinstva. S obzirom na to koliko se “jedinstvo” pominje. Jer to “jedinstvo” treba da impregnira i projektovani narodni pokret – “pokret srpskog jedinstva”. Vučićev DEPOS sa dušom JUL-ovskog Patriotskog saveza kao frontovske parapolitičke organizacije.
Čeka li nas to rimejk ujedinjenja Socijalističkog saveza radnog naroda Srbije i Saveza komunista Srbije, samo sad u mnogo “sabornijoj” varijanti: ujedinjenja u “narodni pokret”. U šta SPS – sinergija onog starog ujedinjenja Socijalističkog saveza i Saveza komunista – sad ulazi kao manjinski partner sa obnovljenim rizikom zajedničke izborne liste sa SNS.
Poštovani, da biste nastavili sa čitanjem naših premium sadržaja, neophodno je da odaberete jedan od planova pretplate.
Već imate nalog? Ulogujte se
