Zašto je zaboravljen Slobodan Selenić?

Sedmog juna protekle godine navršilo se devet decenija od rođenja Slobodana Selenića, jednog od najvećih pisaca srpske književnosti dvadesetog vijeka.

Slobodan Selenić rođen je u Pakracu, ali je čitav život i radni vijek proveo u Beogradu. Roditelji su mu bili ugledni gimnazijski profesori u međuratnoj prestonici; a njegova majka Vera je, po starinskom običaju, početkom maja otišla „kod svojih” da se tamo porodi. Tako najbeogradskiji srpski pisac ipak nije došao na svijet u gradu o kome je u svojim romanima napisao najljepše stranice.

Oca Savu će poslednji put vidjeti 6. aprila 1941, na dan bombardovanja Beograda. Sava će prvih mjeseci rata biti zatočen u Rumi, odakle je porijeklom, a gdje će ga kao predratnog pripadnika liberalne struje u okviru komunističke partije strijeljati politički neistomišljenici. Selenić je do kraja života pokušavao da dozna pravu i punu istinu o svom ocu, budući da je bilo i spekulacija da je stradao od njemačke ruke.

Poslednje pismo Save Selenića Dušanu Ševiću: Dragi Dušane, Teško mi je da molim, ali ako možeš postaraj se da mi deca ne oskudevaju. Ako se vratim kući – platiću ti sve. Ako se ne vratim – platiće ti bog. Ako ti se da prilika, obavesti moju Veru da je molim da se ne ljuti na mene. Tako je moralo biti. Voli te i zahvaljuje na svemu. Tvoj Sava (Na poleđini: Dušan da pročita kad se rastanemo. Sava)

Godine nakon oslobođenja Slobodan Selenić provodi u Beogradu sa majkom Verom i sestrom Tanjom. Završava osnovnu školu „Petar Petrović Njegoš”, Drugu mušku gimnaziju, a potom i engleski jezik i književnost na Filozofskom fakultetu. Po završetku školovanja radi kao novinar Borbe, zatim na mjestu umjetničkog direktora „Avala filma”, da bi se skrasio kao profesor dramaturgije i teorije drame na Akademiji za pozorište, film, radio i televiziju. Duže od tri decenije, sve do prevremene smrti (1995), proveo je u braku sa Merimom Selenić (rođenom Eminović), balerinom Narodnog pozorišta u Beogradu.