Sad kad je Hrvatska ostvarila sve svoje spoljnopolitičke prioritete: članstvo u EU, NATO, šengenski režim i evro, deluje nekome zbunjujuće da je na sahrani oca te Hrvatske bilo upadljivo odsustvo stranih državnika. Tačnije, bila su samo dva bitna strana političara: turski predsednik Sulejman Demirel, ali i mladi Viktor Orban, tadašnji i sadašnji mađarski premijer. Orban je na Tuđmanovoj sahrani 13. decembra 1999. (zagrebačko groblje Mirogoj) naglasio: “Niste samo vi izgubili, cela srednja Evropa ostala je bez vođe. Ta regija bez predsednika Tuđmana ne može biti stabilna kao što je sada. Treba nastaviti njegovim putem i nadograditi njegovo delo.”
Ne znam da li je Vučić ikada pitao Orbana da li je zaista mislio to što je rekao tada na Mirogoju, i da li se Mađarska i danas nalazi na njegovom (Tuđmanovom) putu, odnosno da li se bavi “nadogradnjom njegovog (Tuđmanovog) dela”. Naravno da mirogojska Orbanova epizoda ne umanjuje čelično prijateljstvo Srbije i Mađarske, Vučića i Orbana, već više pokazuje koliko je pres-kliping varljiv metod. To važi i za analizu Vučićevog lika i dela: Od Gline do Granade.
Nije bilo nemoguće da Vučić kao specijalnog gosta dovede Viktora Orbana na “Zbor Krajišnika” u Kovilovu, koji je organizovao opštinski odbor SNS Palilula (Beograd), i pitanje koliko bi prognanih Krajišnika tamo znalo za Orbanove reči sa Mirogoja. Pa bi se i čudili otkud on tamo (na Mirogoju).
Poštovani, da biste pročitali 3 besplatna teksta potrebno je da se registrujete, a da biste nastavili sa čitanjem naših premium sadržaja, neophodno je da odaberete jedan od planova pretplate.
Već imate nalog? Ulogujte se
