Sad kad je Hrvatska ostvarila sve svoje spoljnopolitičke prioritete: članstvo u EU, NATO, šengenski režim i evro, deluje nekome zbunjujuće da je na sahrani oca te Hrvatske bilo upadljivo odsustvo stranih državnika. Tačnije, bila su samo dva bitna strana političara: turski predsednik Sulejman Demirel, ali i mladi Viktor Orban, tadašnji i sadašnji mađarski premijer. Orban je na Tuđmanovoj sahrani 13. decembra 1999. (zagrebačko groblje Mirogoj) naglasio: “Niste samo vi izgubili, cela srednja Evropa ostala je bez vođe. Ta regija bez predsednika Tuđmana ne može biti stabilna kao što je sada. Treba nastaviti njegovim putem i nadograditi njegovo delo.”
Ne znam da li je Vučić ikada pitao Orbana da li je zaista mislio to što je rekao tada na Mirogoju, i da li se Mađarska i danas nalazi na njegovom (Tuđmanovom) putu, odnosno da li se bavi “nadogradnjom njegovog (Tuđmanovog) dela”. Naravno da mirogojska Orbanova epizoda ne umanjuje čelično prijateljstvo Srbije i Mađarske, Vučića i Orbana, već više pokazuje koliko je pres-kliping varljiv metod. To važi i za analizu Vučićevog lika i dela: Od Gline do Granade.
Nije bilo nemoguće da Vučić kao specijalnog gosta dovede Viktora Orbana na “Zbor Krajišnika” u Kovilovu, koji je organizovao opštinski odbor SNS Palilula (Beograd), i pitanje koliko bi prognanih Krajišnika tamo znalo za Orbanove reči sa Mirogoja. Pa bi se i čudili otkud on tamo (na Mirogoju).
Pročitali ste poslednji besplatni tekst. Da biste nastavili sa čitanjem potrebno je da se pretplatite.
Nemoj da propustiš nijednu Veliku priču.
Već imate nalog? Ulogujte se
