Muke po mandataru: I ono što izgleda izvjesno može se promijeniti do sjutra

Kada je početkom avgusta dobio mandat da formira 44. crnogorsku vladu, mandatar Milojko Spajić se euforično zanosio da će taj posao biti puka formalnost. Činjenica da se u završnici tromjesečnog ustavnog roka tek približio rješenju koje dramatično odudara od njegovog inicijalnog plana, nije samo dokaz političke naivnosti lidera “Evrope sad” nego i jasna slika konfuznog političkog trenutka, složenih geopolitičkih okolnosti, kao i ogledalo partijskih elita koje i dalje isključivo vrebaju fotelje i pozicije gazeći po opštem interesu kao po otiraču.

Spajić je u igru ušao sa planom da udovolji jasnom i nikad eksplicitnijem zahtjevu međunarodne zajednice, Vašingtona i Brisela, da nova vlada mora biti posvećena evroatlantskim integracijama te da u njoj nema mjesta strukturama poput proruske koalicije “Za budućnost Crne Gore”, koja je označena kao nepouzdan partner. Međutim, Spajić je u roku od par mjeseci, od plana da do većine u parlamentu dođe uz podršku Demokrata Alekse Bečića, SNP-a i manjinskih partija Bošnjaka-Muslimana i Albanaca, završio u drugom “kolu” – sa koalicijom “Za budućnost Crne Gore”, koju je u susret izborima izjednačavao sa DPS-om i koju je na početku pregovora izbacio iz jednačine – optužujući njene lidere, bliske srpskom predsjedniku Aleksandru Vučiću, za opstrukciju i sabotažu procesa.