Negdje početkom i sredinom prvog desetljeća 2000-ih u postjugoslavenskim se kinematografijama pojavio novi val mladih režisera i režiserki koji su se bitno razlikovali od tada dominantne ideje o balkanskom filmu. Ono što je tim režiserima i režiserkama bilo zajedničko je jedna, privodno opsesivna tema: otac.
Prisutni očevi i odsutni očevi, očinska krivnja i očinska ideologija, očinski grijeh djelom i grijeh propustom – to su bile teme kojima se bavila prva poratna filmska generacija.
Godine 2003. sarajevski je režiser Srđan Vuletić tako snimio film “Ljeto u zlatnoj dolini” u kojem tinejdžerski glavni junak Varupa mora vratiti dugove svog neodgovornog, mrtvog oca. Govoreći o tom filmu Vuletić je u jednom intervjuu izjavio kako je “došao trenutak kad mi sinovi trebamo odlučiti da li da ispravljamo greške očeva ili im jednostavno kažemo: odjebite”. Ta jednostavna rečenica definira deset godina postjugoslavenskih kinematografija.
Poštovani, da biste nastavili sa čitanjem naših premium sadržaja, neophodno je da odaberete jedan od planova pretplate ili probajte besplatno mesec dana.
Već imate nalog? Ulogujte se
