Priču o Srbima u Hrvatskoj, njihovoj povijesnoj ulozi u razvoju te zemlje, o njihovom stradanju u Pavelićevoj NDH, zatim njihovom konstitutivnom statusu u socijalističkoj Hrvatskoj, pa o stvaranju krajinske paradržave, o Oluji i o današnjim dugogodišnjim nastojanjima da ono što je od te zajednice ostalo stekne stvarno pravo građanstva i prestane biti crvena krpa hrvatskim nacionalistima te dio stanovništva s kojim sama država i njene institucije realno ne znaju što bi napravili, može se ispričati iz više uglova.

Ponajprije iz hrvatske ili iz srpske perspektive. Potom iz trijumfalističke ili iz viktimološke pozicije, ali i iz neutralno humanističke. Može se ispričati kroz vizuru višestoljetnih preplitanja i nezanemarivih utjecaja, a može i samo kroz prizmu sukoba. Može se, također ispričati i hladno neutralno, samo kroz nabrajanje činjenica, a može i kroz naglašavanje nekih činjenica i potpuno prešućivanje drugih.

Može se, na kraju krajeva napisati postfestum, tj. s punom sviješću o tome što je ostalo od te zajednice danas, a može se pisati i o nekim konkretnim temama iz prošlosti, i da se konačni slom uopće i ne spomene.

Na koncu, može se napisati i kroz paralelnu perspektivu onih koji su trajno otišli iz Hrvatske i onih koji su odlučili ostati ili vratiti se, kao i kroz paralelnu perspektivu onih koji su ostali u velikim gradovima unatoč svemu, pa čak i sudjelovali u javnom životu kao politički partneri hrvatskih vlasti devedesetih godina, te onih koji su iz tih istih gradova protjerivani iz stanova.