Vampiriiiii, vampiiiriiii, vampiriririri, vou-vou-vou-vou, vampiriririri, vampiririri, vampiririri, bam-bam-bam-bam. E baš ovako sam ja, a vjerovatno nisam jedini, čuo za nešto što se zove vampir, gledajući na televiziji “Mi nismo anđeli” u režiji Srđana Dragojevića. Prepoznajete da se radi o pjesmi “Be-be” rokabili/du-vap grupe “Vampiri”, koja je svojim retro pristupom bila jako zabavna devedesetih. Ako postoji definicijski pogrešan način kojim biste stekli utisak šta je to vampir, ime ove grupe sigurno prednjači na top-listama.
Naravno, mogao sam ovaj tekst početi nekim drugim “vampirskim” fan-fektom, ali vjerovatno imate svog omiljenog Drakulu, možda i svog omiljenog Orloka (iako su ga, prije ovog ostvarenja, svega dva čovjeka glumila), a vjerovatno i svog omiljenog vampira u ostalom svijetu (Lestat, znam). A znate li da je vampir srpska riječ? Naravno da znate, to je bio kul način za razbijanje leda sa gotičarkama još ranih dvijehiljaditih.
Nameće se poenta da je tržište zabave i te kako zasićeno filmovima, serijama, pa i svim drugim formama zabave u kojima glavnu ulogu imaju vampiri. Nakon što je većim dijelom dvadesetog vijeka čuvena priča Brema Stokera mahom služila kao inspiracija nižebudžetnim horor filmovima u kojima su briljirali Bela Lugoši, Kristofer Li i mnogi drugi, devedesete su lansirale vampirizam direktno u vratne žile mejnstrima. “Drakula” u režiji Fransisa Forda Kopole, Frankenštajn koji je potpisivao Kenet Brana i još neki filmovi pokazali su da ovi klasični, arhetipski, zlikovci horora mogu biti zvijezde visokobudžetnih ostvarenja.
Poštovani, da biste pročitali 3 besplatna teksta potrebno je da se registrujete, a da biste nastavili sa čitanjem naših premium sadržaja, neophodno je da odaberete jedan od planova pretplate.
Već imate nalog? Ulogujte se
