Bez razumevanja društvenog i ekonomskog konteksta psihoterapeuti postaju isto ono što je filozofija bila religiji u srednjem veku. Psihoterapija se bazira na promeni pojedinca, ali se ne sme ispustiti iz vida da mora poštovati autonomiju i slobodnu volju samog pojedinca. Baš zato se u terapiji ne daju saveti; klijent mora da odluči i preuzme odgovornost, a ne da mi kao terapeuti to namećemo.
Psihoterapija se umnogome promenila, pa sada sve više ljudi kreće na terapiju. To je delimično zbog podizanja svesti o psihologiji i mentalnom zdravlju, ali je većinski zato što je ljudima loše, sami su i usamljeni, bez kontakta, bez bliskosti.
Ovaj problem opšte samoće, usamljenosti i otuđenja terapeuti moraju da poznaju baš zato što će u suprotnom biti iskorišćeni kao popravljači sistema koji dovodi do povećanja bolesti, pre svega mentalnih.
Ovaj sistem nastupa sa religioznih pozicija i u njemu novac i profit igraju najvažniju ulogu. Nerazumevanje toga dovodi terapeute do papagajskog modela ponavljanja kulturoloških i medijskih “istina” koje se više ne dovode u pitanje.
Poštovani, da biste pročitali 1 besplatan tekst potrebno je da se registrujete, a da biste nastavili sa čitanjem naših premium sadržaja, neophodno je da odaberete jedan od planova pretplate.
Već imate nalog? Ulogujte se
