Istorijske paralele se ne koriste po automatizmu da bi se zastrašila publika. Neke se same nametnu po sebi, bez pretenzije da budu alarmantne. Koincidencija da je Nacionalsocijalistička partija dobila prvog ministra-predsednika u Tiringiji – godinu dana pre nego što je Adolf Hitler postao nemački kancelar – i da je u toj pokrajini prvi put posle Drugog svetskog rata jedna neonacistička stranka, Alternativa za Nemačku, dobila izbore sama po sebi deluje zabrinjavajuće. Još ako tome dodamo da se sve dogodilo 1. septembra, 85 godina nakon invazije Vermahta na Poljsku, ostaje nam uteha da se istorija ne ponavlja već rimuje i da joj ovoga put rima neće uspeti baš najbolje.
U istočnom delu Nemačke postoji viševekovna tradicija autoritarizma koja se verifikovala kroz monarhiju, imperiju, nacionalsocijalizam i na kraju komunizam. U istočnim pokrajinama očekuje se od države da reguliše sve i zato se smatra odgovornom za sve, pogotovo ono što je loše, a državu u očima javnosti predstavljaju tradicionalne mejnstrim partije SPD i CDU. Zato AfD i BSW sa autoritarnim pristupom politici, etatističkim ka ekonomiji, i proruskim u spoljnoj politici dobijaju poverenje građana.
Rusofilska orijentacija istočnih Nemaca je proizvod njihovog antizapadnog i antiameričkog stava a ne izvornog pozitivnog odnosa prema Rusima, koji u suštini nije nikada ranije postojao.
Vladajuća “semafor koalicija”, metaforički rečeno, ugasila se u Saksoniji i Tiringiji prošlog vikenda. Partije koje komponuju većinu u Bundestagu i daju podršku Šolcovoj vladi osvojile su zajedno 10,4 odsto glasova, manje od trećine koliko je dobila Alternativa za Nemačku (32,8). SPD je dobio jednocifrenu podršku, zeleni nisu prešli izborni prag u Tiringiji a liberali su postali statistička greška u istočnim nemačkim pokrajinama.
Poštovani, da biste pročitali 1 besplatan tekst potrebno je da se registrujete, a da biste nastavili sa čitanjem naših premium sadržaja, neophodno je da odaberete jedan od planova pretplate.
Već imate nalog? Ulogujte se
