Kad je Hajduk bio partizanski

Kad se uprava splitskog Hajduka oglasila pismom koje su poslali vlastitom gradu, nimalo slučajno baš na Svetog Duju, tj. na dan zaštitnika Splita, 7. maja 1944., otpočela je jedinstvena epopeja jednog nogometnog kluba, unutar koje je stalo sve što o jednom nogometnom klubu, gradu i regiji u kojim je poniknuo i promišljenosti partizanske borbe treba reći. Hajduk je u tom relativno kratkom periodu napravio kompletan krug, prvo se izravno uključujući u partizanske redove, da bi postao službeni tim Narodnooslobodilačke vojske Jugoslavije, potom je postao međunarodno prepoznat, odigravši čitav niz utakmica sa savezničkim timovima, među kojima je prva utakmica u Bariju ostala kultna i najposjećenija. Potom se pobjednički vratio u oslobođeni Split, da bi na koncu odbio ponudu selidbe u Beograd, odlučivši ostati klub Splita i Dalmacije, nakon čega je zapravo i osnovan Partizan da nastavi ideju koju je započeo Hajduk na Visu.

Sve to rezultiralo je onim mitom o Titu koji je navijao za Hajduk, iako je tom čovjeku nogomet bio na repu interesa, pa je u tom smislu jako zanimljiva crtica iz inače sjajne knjige Richarda Millsa o nogometu i nacionalizmu u Jugoslaviji, “Nogomet i politika u Jugoslaviji: sport, nacionalizam i država”, kada Tito poludi jer mu i najbliži ljudi iz Vrhovnog štaba usred ratnih djelovanja igraju međusobne utakmice, pa Sreten Žujović Crni na jednoj od njih slomije nogu.