Kada je početkom avgusta dobio mandat da formira 44. crnogorsku vladu, mandatar Milojko Spajić se euforično zanosio da će taj posao biti puka formalnost. Činjenica da se u završnici tromjesečnog ustavnog roka tek približio rješenju koje dramatično odudara od njegovog inicijalnog plana, nije samo dokaz političke naivnosti lidera “Evrope sad” nego i jasna slika konfuznog političkog trenutka, složenih geopolitičkih okolnosti, kao i ogledalo partijskih elita koje i dalje isključivo vrebaju fotelje i pozicije gazeći po opštem interesu kao po otiraču.
Spajić je u igru ušao sa planom da udovolji jasnom i nikad eksplicitnijem zahtjevu međunarodne zajednice, Vašingtona i Brisela, da nova vlada mora biti posvećena evroatlantskim integracijama te da u njoj nema mjesta strukturama poput proruske koalicije “Za budućnost Crne Gore”, koja je označena kao nepouzdan partner. Međutim, Spajić je u roku od par mjeseci, od plana da do većine u parlamentu dođe uz podršku Demokrata Alekse Bečića, SNP-a i manjinskih partija Bošnjaka-Muslimana i Albanaca, završio u drugom “kolu” – sa koalicijom “Za budućnost Crne Gore”, koju je u susret izborima izjednačavao sa DPS-om i koju je na početku pregovora izbacio iz jednačine – optužujući njene lidere, bliske srpskom predsjedniku Aleksandru Vučiću, za opstrukciju i sabotažu procesa.
Poštovani, da biste pročitali 3 besplatna teksta potrebno je da se registrujete, a da biste nastavili sa čitanjem naših premium sadržaja, neophodno je da odaberete jedan od planova pretplate.
Već imate nalog? Ulogujte se
