Negdje početkom i sredinom prvog desetljeća 2000-ih u postjugoslavenskim se kinematografijama pojavio novi val mladih režisera i režiserki koji su se bitno razlikovali od tada dominantne ideje o balkanskom filmu. Ono što je tim režiserima i režiserkama bilo zajedničko je jedna, privodno opsesivna tema: otac.
Prisutni očevi i odsutni očevi, očinska krivnja i očinska ideologija, očinski grijeh djelom i grijeh propustom – to su bile teme kojima se bavila prva poratna filmska generacija.
Godine 2003. sarajevski je režiser Srđan Vuletić tako snimio film “Ljeto u zlatnoj dolini” u kojem tinejdžerski glavni junak Varupa mora vratiti dugove svog neodgovornog, mrtvog oca. Govoreći o tom filmu Vuletić je u jednom intervjuu izjavio kako je “došao trenutak kad mi sinovi trebamo odlučiti da li da ispravljamo greške očeva ili im jednostavno kažemo: odjebite”. Ta jednostavna rečenica definira deset godina postjugoslavenskih kinematografija.
Poštovani, da biste pročitali 3 besplatna teksta potrebno je da se registrujete, a da biste nastavili sa čitanjem naših premium sadržaja, neophodno je da odaberete jedan od planova pretplate.
Već imate nalog? Ulogujte se
