Gitarska muzika, bez obzira na to da li je definišemo kao “rok”, “rokenrol”, “ritam i bluz”, šta god, sa svim svojim žanrovima i podžanrovima nešto je što se prilično često i sasvim efikasno može svesti na svega par sastojaka – potentan ritam bubnja i basa, zarazan rif sa gitare i tekst koji lako pamtimo i sa kojim se umijemo saživiti.
Nakon Drugog svjetskog rata i razvoja popularne muzike u različitim, mnogostrukim pravcima, ova naizgled prosta konstanta preživjela je decenije. Na nju nisu uticale neke, često promjenljive činjenice, i nije bilo važno da li su najviše ploča prodavali višečlani muško-ženski sastavi, zvijezde i zvjedice popa i elektronike ili ansambli napravljeni na takmičenjima za talente. Štaviše, može se reći da su pojedini bendovi, među kojima se posebno ističe australijski AC/DC, kroz cijelu karijeru svirali tu jednu te istu numeru, đavolski dobru.
Svaka generacija imala je svoje gitarske heroje i himne, bilo da su one bazirane na rifu iz pjesme “Paranoid”, “Whole Lotta Love”, “Are You Gonna Go My Way” ili “Smells Like Teen Spirit”. Ljubitelji lamentiranja nad “prošlim vremenima” reći će da danas takvih heroja nema, da se takve gitarske himne više ne pišu niti komponuju, i biće, kao i uvijek, u krivu. U krivu su jer se u američkoj državi Ohajo nalazi jedan grad koji se zove Akron, a u njemu postoji bend po imenu The Black Keys.
Poštovani, da biste pročitali 3 besplatna teksta potrebno je da se registrujete, a da biste nastavili sa čitanjem naših premium sadržaja, neophodno je da odaberete jedan od planova pretplate.
Već imate nalog? Ulogujte se
