Bez obzira na to što je o Narodnooslobodilačkoj borbi objavljena čitava biblioteka radova, što su joj u socijalističkom razdoblju bili posvećeni i brojni državni instituti i muzeji, nezavisno o tome što je kasnije, kada na njoj više nije počivala državna ideologija, nego je štoviše počela nailaziti na nova čitanja i osporavanja te iznošenje crnih mrlji koje su prešućivane, ispisano još stotine takvih radova, pa čak i unatoč tome što se međunarodna historiografija ozbiljno bavila s njom i što su na kraju krajeva o partizanskom ratovanju ispisane brojne putopisne i publicističke knjige iz prve ruke, poput onih Fitzroya Macleana, stoji činjenica da je i dalje potpuno neiskorišten dramaturški potencijal kojeg je ona nosila.
Posebno kada je riječ o različitim kontekstima i paralelnim istovremenim dešavanjima koji su je se ticali. I u tome također nije pretjerano pomogao ni poseban žanr partizanskog filma, kao ni brojni popkulturni mitovi i muzički tekstovi.
Ono što se proizvodilo u socijalističkom razdoblju, čak i kada jeste bilo kvalitetno, imalo je uglavnom plakatnu i pamfletsku namjenu, s izuzetkom dva Vrdoljakova filma, „Gluvog baruta“, Bate Čengića te serija „Otpisani“ i „Nepokoreni grad“. Tako da, puno nevjerovatnih događaja još uvijek čeka filmsku i proznu obradu, jer je historiografska ipak dovoljno iscrpno obrađena.
Poštovani, da biste nastavili sa čitanjem naših premium sadržaja, neophodno je da odaberete jedan od planova pretplate ili probajte besplatno mesec dana.
Već imate nalog? Ulogujte se
