Bez obzira na to što je o Narodnooslobodilačkoj borbi objavljena čitava biblioteka radova, što su joj u socijalističkom razdoblju bili posvećeni i brojni državni instituti i muzeji, nezavisno o tome što je kasnije, kada na njoj više nije počivala državna ideologija, nego je štoviše počela nailaziti na nova čitanja i osporavanja te iznošenje crnih mrlji koje su prešućivane, ispisano još stotine takvih radova, pa čak i unatoč tome što se međunarodna historiografija ozbiljno bavila s njom i što su na kraju krajeva o partizanskom ratovanju ispisane brojne putopisne i publicističke knjige iz prve ruke, poput onih Fitzroya Macleana, stoji činjenica da je i dalje potpuno neiskorišten dramaturški potencijal kojeg je ona nosila.
Posebno kada je riječ o različitim kontekstima i paralelnim istovremenim dešavanjima koji su je se ticali. I u tome također nije pretjerano pomogao ni poseban žanr partizanskog filma, kao ni brojni popkulturni mitovi i muzički tekstovi.
Ono što se proizvodilo u socijalističkom razdoblju, čak i kada jeste bilo kvalitetno, imalo je uglavnom plakatnu i pamfletsku namjenu, s izuzetkom dva Vrdoljakova filma, „Gluvog baruta“, Bate Čengića te serija „Otpisani“ i „Nepokoreni grad“. Tako da, puno nevjerovatnih događaja još uvijek čeka filmsku i proznu obradu, jer je historiografska ipak dovoljno iscrpno obrađena.
Poštovani, da biste pročitali 1 besplatan tekst potrebno je da se registrujete, a da biste nastavili sa čitanjem naših premium sadržaja, neophodno je da odaberete jedan od planova pretplate.
Već imate nalog? Ulogujte se
