U zemlji oružja, suza i straha

„Puška koja je okačena na zidu u prvom činu, mora da opali u trećem.“

Čehovljeva pesnička sloboda dobila je svoje tragično otelotvorenje u Beogradu, gradu koji od trećeg maja u 08.42 oružje ne bi smeo da koristi ni u metaforama. Učenik sedmog razreda Osnovne škole „Vladislav Ribnikar“, na Vračaru, u centru Beograda, poneo je sa sobom u školu dva pištolja, tri puna šaržera i četiri Molotovljeva koktela, i tim oružjem ubio devetoro ljudi i teško ranije sedmoro. Među ubijenima je osam njegovih školskih drugova – od čega sedam devojčica – i školski čuvar.

Masovno ubistvo u strogom centru glavnog grada Srbije, izvuklo je na površinu brojne stručnjake opšte prakse i priučene političare i analitičare, a sa njima je u javni prostor isplivalo mnogo teorija o tome ko je zapravo kriv. Da li je kriva jedinica iz istorije? Da li je krivo vršnjačko nasilje? Da li je kriv školski sistem koji nije predvideo šta može da se desi? Da li su krivi psiholozi koji su ranije davali evaluaciju o dečaku koji je učinio zločin? Da li je krivo nadležno ministarstvo? Ili država kao takva? Magična reč „sistem“?

A onda se dogodilo drugo masovno ubistvo, pre nego što je isteklo 48 sati od prvog. Zapravo je i čitava potera za ubicom završena pre isteka tog roka.

I pitanja su sasvim drugačija.