Kad “Đinđićeva deca” zapevaju “Izađi, mala”

Ante Tomić i Dragoljub Draža Petrović se na sajtu Velike priče dopisuju u kolumni “Jesi li video ovo?”

Ona je pretočena i u knjigu koju možete naći u svim knjižarama. U prodaji je već drugo izdanje.

***

Diplomirani Tomiću,

Nikada nisam bio ni đak za primer, ni student za primer. U osnovnoj i srednjoj školi me je vadila samo okolnost da sam voleo da čitam knjige, i to samo one knjige koje nemaju veze sa školskim gradivom, jerbo sam školsko gradivo smatrao neprilagođenim mom raskošnom intelektu i neviđenoj erudiciji.

I vadilo me je što sam pismene sastave iz srpskohrvatskog jezika pisao tako da su mi “srpkinje”, a to su u školskom žargonu bile nastavnice srpskohrvatskog (niko ih, interesantno, nije zvao “srbohrvatice”, vazda su bile samo “srpkinje”), uvek upisivale peticu preko cele strane, crvenom hemijskom olovkom i još dodavale poruku lične prirode: “Bravo!”

Bio sam najgori matematičar u istoriji osnovnoškolskog obrazovanja na teritorijama opštinskih uprava Stari grad i Palilula, uspešno sam pobeđivao na svim opštinskim i republičkim takmičenjima za najveće duduke iz fizike i hemije, uglavnom, bio sam predodređen da odem u taksiste. Srećom, nisam polagao vožnju, pa je taj koban ishod po bezbednost saobraćaja svesno izbegnut.