Svijet naučne fantastike je tokom svog, ne toliko dugog trajanja, doživio razne lomove, tragedije, uopšteno loše stvari – sukob Stanislava Lema i američkog udruženja pisaca naučne fantastike koji je eskalirao u jedan “red scare”, Den Simonsova podrška vojnim invazijama, Asimovljevo ponašanje prema ženama i tako dalje. Skandala ne fali, kao ni u jednom drugom žanru, ali pošto je odnos prema naučnoj fantastici uvijek bio bliži kultu, to je nekako više značilo.
Prosto rečeno, ljubav prema trilerima nalik je ljubavi prema pop muzici, volite to, uživate u tome, ali ne gradite veliki dio svoje ličnosti oko te ljubavi. Naučna fantastika je mnogo više kao neki metal žanr, uvlači vam se u sve pore bića, pa se, od strane čitalaca i gledalaca, uvijek pratilo mnogo više.
U jednom žanru, bliskom naučnoj fantastici, sedamdesetih godina se desila veoma lijepa i važna stvara. Kristofer Tolkin, sin velikana fantastike i književnosti uopšte, obogatio nas je time što je uredio i posle očeve smrti izdao “Silmarilion”, djelo koje u mnogim aspektima prevazilazi i “Gospodar prstenova”. Izdao je takođe “Djecu Hurinovu”, “Pad Gondolina” i druga očeva djela marljivo sklapajući rukopise, bilješke, opštu građu koju je ostavio veliki Džon Ronald Ruel. Kristofer je s te strane ozbiljno zadužio ljubitelje fantazije, Arde, Srednje zemlje, književnosti i mašte u cjelini.
Poštovani, da biste pročitali 3 besplatna teksta potrebno je da se registrujete, a da biste nastavili sa čitanjem naših premium sadržaja, neophodno je da odaberete jedan od planova pretplate.
Već imate nalog? Ulogujte se
