Dobro jutro, komšija, još si uvijek bekrija

Moguće da je to samo subjektivni utisak u neboderu Fudbala ponedjeljkom, ali reprezentativni fudbal sve teže i teže i manje uspješno mjenja vikende s klupskim fudbalom. Naravno, tu ide zvijezdica uz velika takmičenja, mada i ona imaju svojih mana koliko i vrlina.

Međutim, u ovo obične jesenje dane kvalitet utakmica i emocionalna involviranost – osim kada igra reprezentacija vaše zemlje, ali ni to uvijek – nikako ne mogu u isti koš s klupskim fudbalom.

Već je mnogo toga napisanog o drastičnom padanju kvaliteta reprezentativnog fudbala, koji je uostalom i potpuno normalan i logičan. Izuzmemo li opet velika takmičenja, i to ne bez izuzetaka, najbolji fudbaleri svijeta u ovom periodu prečesto djeluju da su u brzini manje, pogotovo u nekadašnjim prozorima za prijateljske utakmice, a sada većinom i u Ligi nacija.

Ne možete dovesti u pitanje njihovu želju ili volju, to nije problem, ali je jednostavno ulog manji, kvalitet koji ih okružuje manji, vremena za prilagođavanje i privikavanje manje, pa je, opet sasvim logično, fudbal lošiji i manje gledljiv.

Ispričana je i priča o najboljim trenerima, koji također izbjegavaju svlačionice reprezentacija. Osim ako se ne radi o baš basnoslovnim ponudama, odnosno selekcijama koje ima realne ambicije da se bore za nešto na velikim takmičenjima. Ostalima se ne isplati preuzimati rizik, osim ako njihova karijera nije još krenula uzbrdo ili se odavno kotrlja nizbrdo. Što smo vidjeli i na domaćim primjerima.

Jedan od izuzetaka je, dakako, i Thomas Tuchel, koji se dokazao u klupskom fudbalu i koji je nakon Bayerna sasvim sigurno bio interesantan ozbiljnim kluovima. Njegovim se imenom spekuliralo i u kontekstu Manchester Uniteda, ali na kraju je Nijemac odlučio pokušati pisati historiju s Engleskom.

Ali da se vratimo poenti. Zadnja dva vikenda zapravo su poslužila kao još jedan praktični dokaz da se reprezentativni i klupski sve više udaljavaju i da skoro postaju dva različita sporta. Dobro, pravila su ista, ali sve drugo se razlikuje koliko se razlikuju i, recimo, različite atletske trkačke discipline.

Drugi važan faktor za to udaljavanje je zapravo broj utakmica koji se igra u sezoni. Odavno smo došli u situaciju da kako koja organizacija može šta da kontroliše, tako da organizacija nadoštiklava utakmice i takmičenja, ne bi li zagrabila što veći dio kolača. Ali, uz rijetke izuzetke, navijači su emocionalno mnogo više povezani s klubovima, i kada dođe trenutak da uhvate zraka i odmore, rado ga prihvataju.

Naravno, to ne znači da reprezentativni fudbal neće uvijek imati posebnu čar. Naprotiv, s vremenom će se dodatno isprofilirati u tu drugu i drugačiju disciplinu, ali utrku za popularnost s klupskim fudbalom davno je izgubio. Uostalom, zar i vama ovaj vikend nije bio drugačiji, bolji, pravi?