“Koliko centarhalfova poznajete da zaista vole da igraju odbranu?”

Nema veze radi li se o blatnjavoj seoskoj livadi, betonskom terenu u kraju ili umjetnoj travi lokalne fudbalske škole, svuda je mašta ista. Svuda se djeca utrkuju ko će na leđa dobiti devetku ili desetku, pa onda spuštenih štucni predriblati trojicu, zabiti neku golčinu ili, u najgorem slučaju, šmekerski prepustiti tu čast nekom manje dobrom drugu. Ako ste igrali na nekoj od tih livada ili betona ili ako igrate i danas, onda je velika vjerovatnoća da ste to što se niko ne voli vraćati i igrati odbranu barem jednom rješavali teškim riječima i još težim pesnicama. Jer niko ne voli da se brani, svi vole da napadaju i zabijaju.

I nije to nikakvo čudo, tako ova igra funkcioniše oduvijek.

Moderni fudbal nije priča o revoluciji koja jede svoju djecu, naprotiv. I prije nego je video ubio radijske zvijezde, reflektori su grijali iste glave, samo je s vremenom na njima bilo sve više luksa i čičkovog ulja. Jer ovaj nogomet, koji toliko volimo i zbog kojeg toliko patimo, u stvari je iz te perspektive u svojoj suštini baš oduvijek bio nepravedan prema velikoj većini svoje djece. Hranio se sirovim mesom najslabijih, milionima i milijardama nevidljivih, od njih dobijao snagu i energiju za preživljavanje. U isto vrijeme glorificirao one koji su mu davali blještavi sjaj, onaj koji je toj predivnoj igri stvarao debelu kožu surovog biznisa i zabave.

Tome nas uče od prvog dana; pravi fudbal je onaj koji pršti od driblinga i probacivanja kroz noge i rabona i okreta i elastičnosti i trivela i makazica, onaj u kojem se zabijaju evrogolovi, devedesetke, panenke, voleji i rašlje. Fudbal se igra za gol više, oduvijek i zauvijek.