Sada je najbolji onaj dečak koji je sanjao drugačije snove

Tokom prenosa All-star utakmice 1996. godine, komentatori u Sjedinjenim Američkim Državama započeli su raspravu, koja danas savršeno oslikava tadašnju geopolitičko-košarkašku mapu sveta. Jedan od komentatora postavio je pitanje da li bi tadašnji sophomore Dalas Maveriksa Džejson Kid, uprkos svojim šuterskim nedostacima na početku NBA karijere, mogao da postane deo „Drim tima“. Legendarni komentator Stiv Džons u jednom trenutku se nasmejao i rekao: „Čoveče, naš tim pobeđuje sve protivnike 40 i kusur razlike, zar bi stvarno Kidovi šuterski nedostaci mogli da predstavljaju problem?“

Sastav tima? Individualne karakteristike igrača? Taktika? Pravila po kojima se igra? Ništa to nije bilo važno jer je devedesetih američka košarkaška reprezentacija mlela sve pred sobom. Jedan od najvoljenijih timova u istoriji američkog sporta i loptanja uopšte, bio je sve ono što su Sjedinjene Države od sebe želele – skup maestralnih individualaca koji jedan drugom ne smetaju i to na kraju rezultira pobedama.

Ipak, iznad tog ideala bio je još samo jedan važniji za američko društvo – da će najveći uspeh biti da u onome što je „čista američka stvar“ više ne budu najbolji Amerikanci, već da u tom procesu „amerikanizacije“ njihove standarde života i njihove ideale prihvati čitav svet.

Tako otprilike danas zvuče narativi o NBA ligi i idealima koji su veštinama Dejvida Šterna i Adama Silvera ostvareni, između ostalih i kroz karijeru Nikole Jokića. Srpski košarkaš, stavio je tačku na „i“. Posle dve MVP nagrade, osvojio je šampionsku titulu i zavredeo zvanje MVP-a velikog finala NBA lige, u sezoni koja će ostati zabeležena kao jedno od najboljih individualnih košarkaških izdanja od kada je ova igra izmišljena. I to će u narednim nedeljama i mesecima – a tako je već nekoliko sezona – biti predstavljeno kao ostvarenje „američkog sna“.