Problem sa sumiranjem fudbalskog vikenda ovako kasno u sezoni prilično je jednostavan i očit. Fokus je gotovo uvijek na istim stvarima. Evo uzmite bilo koji Fudbal ponedjeljkom u posljednjih nekoliko sedmica i pokušajte pronaći neki u kojemu ne pričamo o Cityju, Liverpoolu i Arsenalu, odnosno njihovoj utrci za prvaka, ili Bayer Leverkusenu i njegovoj nepobjedivosti, ili u kojem ne spominjemo Real Madrid. Intera i nema toliko, ali samo zato što se nekoliko puta potrefilo da oni svoje utakmice igraju ponedjeljkom, a već znate da Fudbal ponedjeljkom ne gleda fudbal ponedjeljkom. Osim kad mora.
Iako pokušavamo pronaći bolje priče, između ostalog i u tom Leverkusenu, u nekom Brestu, Bologni, Gironi ili Stuttgartu, i iako istinski uživamo u njima, jasno je da se fudbal na kraju dana, odnosno sezone, vrti oko onoga što je najvažnije, a to su rezultati i trofeji. A istina je da veliki broj klubova u tim trkama za titulu izgleda kao Haićanin Jeffrey Julmis u polufinalu 110 s preponama u Riju – nabrijani i samouvjereni na početku zapnu i polome se na prvoj prepreci.
U posljednjih pet godina u pet najjačih liga Evrope – u kojima kombinovano svake sezone igra 96 klubova – vidjeli smo 12 različitih prvaka. U Njemačkoj je to bio jedan, u Francuskoj i Engleskoj dva, u Španiji tri, u Italiji četiri. Vratimo li se još više unazad, recimo do 2010. godine, od tada smo vidjeli 19 klubova koji su osvajali titule – Englezi i Francuzi su u 14 godina na pet, Talijani i dalje na ista četiri, Španci na ista tri, Nijemci na dva.
Poštovani, da biste pročitali 1 besplatan tekst potrebno je da se registrujete, a da biste nastavili sa čitanjem naših premium sadržaja, neophodno je da odaberete jedan od planova pretplate.
Već imate nalog? Ulogujte se
