Sjedeći u kafiću na vrhu jedne beogradske zgrade što nadgleda trg koji se izgleda rekonstruiše posljednjih stotinu i pedeset godina (ime mu se svakako rekonstruiše svakom promjenom ideološke paradigme) i slušajući jedan od najboljih “tribjut” bendova na ovim prostorima, nametnula mi se sljedeća misao: “Lijepo bi bilo napisati jedan tekst o Tomu Vejtsu.” Naravno, tu misao je pratila ona koja joj odmah oponira, jer šta bih bio da nisam hodajuća vulgarizovana hegelovština odnosa teze i antiteze, kojoj doduše nekako uvijek zafali sinteza.

Tako sam zaključio da od toga neće biti ništa, jer naravno da se na Velikim pričama do sada pisalo o velikom Tomu. Ne velikom muzičaru, ne velikom tekstopiscu, ne velikom autoru, jer Vejts prevazilazi te okvire različitih disciplina, prosto je kao pojava velik, veliki Tom Vejts.

Po tome što uopšte čitate ovaj tekst i preživljavate moje uvode koji najčešće nemaju veze sa samom temom, pogodili ste – teksta o Vejtsu ipak nije bilo. To je onda otvorilo pitanje – koji je razlog, koje je opravdanje da se baš sada napiše nešto o njemu? Srećom, iste te večeri dok sam slušao sjajne domaće muzičare kako izvode “Walking Spanish”, odnekud mi je sinula misao da je prije pedeset godina izašao njegov prvi album “The Heart of the Saturday Night”.