Školica pisanja Mome Kapora

Povodom novog izdanja knjige “OFF – vrlo kratke priče”.

Postoje pisci od kojih se može učiti zanat pisanja i postoje oni koji taj zanat ne “prodaju”. Od ove prve fele ima i onih koji su iza sebe ostavili i strane i strane uputstava koje wannabe piscu mogu pomoći da poboljša zanatske veštine, na primer Ivo Andrić koji je u svoje čuvene “Znakove pored puta” uvrstio poglavlje indikativnog naslova “Za pisca”, ili Stiven King, autor knjige jednostavnog naslova “O pisanju”. Ali postoje i pisci koji vas uče pisanju nenametljivo, bez želje da vam drže predavanja ili da vas upute u tajne koje se kriju iza paravana, u majstorskoj radionici.

Jedan od takvih pisaca bio je i Momo Kapor. Možda baš zato što je on po osnovnoj vokaciji bio slikar, nije sebe kao pisca preterano shvatao ozbiljno. Da li je to njegovo pisanje i njegove knjige činilo neozbiljnim? Nikako.

Momo Kapor je ulazio u naše živote nenametljivo, sa odmerenom dozom jedinstvenog i prepoznatljivog šarma i sa dosta humora koji je često bio na naš i njegov račun. U izlizanim farmericama, kariranoj košulji i sa obaveznom cigaretom između prstiju, potpuno je odudarao od slike “druga Pisca” kakva nam je poturana još od osnovne škole i dalje, kroz televiziju, štampu i sajmove knjiga. Sećam se onih strogih faca obučenih u uštirkane košulje, bezlična siva odela, obešeni o debelu kravatu kao palačinku, ozbiljni, zagledani u daljinu, kao Kafkini činovnici što će

koliko sutra da se pretvore u insekte… Tako su uglavnom izgledali pisci sedamdesetih i osamdesetih u SFRJ. Zato su čitaoci verovatno toliko voleli Kaporove knjige, jer nisu bile pisane da impresioniraju kritičare, profesore, akademike i ostale gnjavatore, već da ispune onu osnovnu misiju književnosti kao takve: da ispričaju priču