Da li ste se ikad zapitali zašto se značajnije demonstracije u Beogradu ne dešavaju na novobeogradskoj, prostranijoj strani, na primer ispred SIV-a? Ili na Kalemegdanu, simbolički najvišoj tački grada? Zašto se presudna okupljanja uvek odvijaju u starom gradskom jezgru?
Gradovi nisu pasivne kulise političkih nemira. Oni su aktivni učesnici koji diktiraju način na koji se protesti odvijaju. Svaka ulica, trg i građevinski materijal utiču na to kako se okupljamo, kako se međusobno sagledavamo i komuniciramo. Kada studenti izađu na ulice, ne suočavaju se samo sa aparatima države, već i sa urbanističkom strukturom koja utiče na to gde i kako se mogu sresti, koliko su vidljivi ili kontrolisani. Jer urbanizam nije samo pitanje estetike, funkcionalnosti ili saobraćaja. Urbanizam je pitanje kontrole moći.
Današnji monumentalni, radijalno raspoređeni bulevari u Parizu, pod obnovom barona Osmana u 19. veku, osmišljeni su upravo da spreče blokade koje su definisale Francusku kroz revolucije 1830. i 1848. Takvih scenarija su se potonje vlasti veoma plašile, naročito Napoleon Treći, koji je i započeo urbanistički preobražaj Pariza, uvodeći široke bulevare koji se zrakasto šire od ključnih trgova, poput Trijumfalne kapije, omogućavajući policiji brz raspored snaga. Tokom studentskih protesta 1968. ili “žutih prsluka” 2020. ove karakteristike grada bile su odlučujuće po krajnji ishod.
Pročitali ste poslednji besplatni tekst.
Da biste nastavili sa čitanjem potrebno je da se pretplatite.
Nemoj da propustiš nijednu Veliku priču.
Već imate nalog? Ulogujte se
