Industrija smrti je najunosnija kada je muzički biznis u pitanju. Najbolji dokaz za to su Prins i Dejvid Bouvi. Od njih nismo očekivali da ih nema, svoje upokojenje nisu najavili. Tim gore. Obojica su prosperirali, postavši sveci i pored grešnih činodejstava. Njihova muzika nikada nije bila prepoznatljivija.
Šejn Makgauan je rođen na dan Božića 1957. po gregorijanskom kalendaru. Verovatno ga je sam Bog miropomazao, jer je bio viđen da ga nema još od ranih devedesetih. Njegov istinski poetski genij je zaokružen na pet godina u kratkom periodu od 1985. do 1990. Sve kasnije su bile autodestruktivne epizode, od kojih je jedna bila i na novosadskom Exitu.
No, hajmo od početka. Najpoznatiji i najbolji irsko-škotsko-engleski narodnjački pank bend nesumnjivo su bili Pogues, verovatno najviše zahvaljujući distinktivnom izgledu i romantičnom vapaju pevača, kompozitora i liričara Šejna Makgauana.
Posle nemuštog ali energičnog početka sa “Red Roses For Me”, Pogues su mapirali uticaje Dublinersa, Sex Pistolsa i Juena Makola. Sledećim albumom “Rum, Sodomy & Lash” i produkcijom Elvisa Kostela, ulog postaje mnogo veći, međutim tek kada bend padne u ruke Stiva Lilivajta (1987), stvari postaju legendarne.
Poštovani, da biste pročitali 3 besplatna teksta potrebno je da se registrujete, a da biste nastavili sa čitanjem naših premium sadržaja, neophodno je da odaberete jedan od planova pretplate.
Već imate nalog? Ulogujte se
