Goran Marković i Rajko Grlić, jedni od najvećih i najpoznatijih reditelja sa ovih prostora u rubrici “Jesi li snimio ovo” pisaće svakog ponedeljka o ljudima koji su uticali na njih, o filmovima, o Pragu, o Beogradu i Zagrebu, o Trstu i Los Anđelesu, o kulturi, o nama…
***
Dragi Gorane,
Pišeš mi o Vuku Babiću, o tom tako rijetkom filmskom boemu, divnom čovjeku i rasnom ljevičaru, bez kojega vjerojatno nikada ne bih snimio „U raljama života“.
Da, dobro ga se sjećam. Živio je jedno vrijeme u Ljubljani s mladom dramaturginjom Anjom Predan, koja mu je naredila da pročita knjigu Dubravke Ugrešić „Štefica Cvek u raljama života“.
Kada ju je pročitao, nazvao je Acu Stojanovića, zvanog Aca Nos, producenta tadašnjeg „Art filma“, još jednog zaboravljenog filmskog boema, i rekao mu da me nađe i da mi da tu knjigu. Tako je knjiga iz Ljubljane putovala u Beograd, a iz Beograda u Zagreb u kojem je i napisana i u kojem sam dvije godine kasnije, u produkciji beogradskog „Art filma“ i bez jednog državnog dinara, snimio svoj najzagrebačkiji film.
Pamtim Vukovo sretno lice nakon što je prvi put vidio „U raljama života“ na test projekciji u Košutnjaku.
Poštovani, da biste pročitali 3 besplatna teksta potrebno je da se registrujete, a da biste nastavili sa čitanjem naših premium sadržaja, neophodno je da odaberete jedan od planova pretplate.
Već imate nalog? Ulogujte se
