“Primitivno” kao reč nalazi se u čestoj upotrebi u naučnom jeziku (antropološkom, sociološkom, psihološkom), ali ništa manje i u svakodnevnoj, kolokvijalnoj komunikaciji. Problem se sastoji u tome što se toj reči pridaju različita značenja koja manje ili više nose negativnu konotaciju. Pridev “primitivan” često se pripisuje čoveku kao pojedincu, a neretko on se odnosi na čitave društvene grupe (rase, narode, nacije, klase, socijalne slojeve, profesije). Zato je uputno da umesto pojma primitivno društvo koristimo alternativne termine koji ne sadrže apriorno negativnu konotaciju: rano, prvobitno, drevno, arhajsko. U slučaju upotrebe pojma primitivizma imamo dvostruku relaciju: “nas”, koji dajemo kvalifikaciju nekome (ili nečemu), i Drugog, na koga se naša kvalifikacija odnosi. Pri tome se nikada (ili to činimo veoma retko) ne zapitamo ko nama daje za pravo da nekoga drugog nazivamo primitivcem i nije li naša procena (kao subjektivna, pristrasna i proizvoljna) i sâma primitivna – u onom pejorativnom smislu niskog, brutalnog, nevrednog i trivijalnog. Upotreba pojma primitivnog u postmodernom diskursu predstavlja socijalnu konstrukciju, jer time taj pojam sugeriše percepciju i konstrukciju ljudi shodno njihovom položaju na socijalnoj lestvici.

Kao kec na desetku legla mi je izjava bivšeg predsednika Srbije Borisa Tadića koji ovih dana optužuje “građanske slojeve” (što će reći proevropsku opoziciju) da patriotizam poistovećuju sa primitivizmom. Zna se da on to govori u kontekstu Kosova (i Metohije) i njegove samoproglašene nezavisnosti, a sve zarad “očuvanja” našeg nacionalnog identiteta, kulture, jezika i ostalih mantri koje prikrivaju srpske teritorijalne pretenzije. Kod njega postoji zamena teza jer po ko zna koji put upada u zamku: veštačku podelu pojmova građanskog i nacionalnog.