U kultnoj seriji našeg djetinjstva “Povratak otpisanih” postoji jedna iznimno maštovita epizoda pod nazivom “Zlato”. U toj priči prepliću se dvije radnje, ne zna se koja je interesantnija. Dok se spremaju za povlačenje pred Crvenom armijom i partizanskim divizijama, Nijemci iz Beograda odnose grdno zlato, kompletan trezor bivše Jugoslavije (ili ono što je od njega ostalo nakon bijega kralja i predratne vlade u London). U isto vrijeme, predsjednik kvislinške vlade general Milan Nedić, čiji kabinet se takođe sprema da s njemačkom vojskom bježi u Austriju, naređuje operaciju “Čarnojević” – vodi sa sobom veliki broj istaknutih naučnika, ljekara, profesora, umjetnika i drugih cijenjenih javnih ličnosti.
I u toj epizodi je stari scenaristički lisac Siniša Pavić pokazao svoju briljantnu, blistavu sposobnost da od dvije-tri rečenice naizgled običnog dijaloga napravi nezaboravno predavanje o raznim kritičnim trenucima vjetrovite balkanske istorije, ali i o tome kakvim se sve spetkama služe razne vlasti da bi nekako prikazale svoj legitimitet i da bi fingirale podršku uglednih krugova, čak i kad su u bezizlazu.
Kroz lik prvog čovjeka policije Beševića, koji pojašnjava šefu beogradske specijalne policije Krsti Mišiću zašto ih mora nagovoriti da krenu s vladom u neizvjesnost i zašto vlada te intelektualce i istaknute ličnosti čak i pod stražom vodi sa sobom, Pavić zapravo rasvjetljava zašto se svaka vlast boji inteligencije i zašto je po svaku cijenu nastoji pridobiti na svoju stranu.
Poštovani, da biste pročitali 1 besplatan tekst potrebno je da se registrujete, a da biste nastavili sa čitanjem naših premium sadržaja, neophodno je da odaberete jedan od planova pretplate.
Već imate nalog? Ulogujte se
