Hrvatska je pobegla sa Balkana, ali Balkan ne može da pobegne iz nje. Spoljna politika Zagreba u prethodne dve decenije bila je razapeta između dokazivanja da Hrvatska nije balkanska država i pokušaja da se akredituje kao kreator i interpretator politike EU na Balkanu, između parcijalnog interesa da reši u svoju korist hrvatsko pitanje u Bosni i Hercegovini i namere da se prikaže kao sponzor širenja EU i NATO-a na države Zapadnog Balkana.
Problem hrvatske spoljne politike je što, i pored članstva u EU i NATO-u, ima dva faktora koja unose konfuziju, jedan je unutrašnje prirode, a drugi spoljne.
Utemeljivači današnje Hrvatske, počev od prvog predsednika Franje Tuđmana i izvornog HDZ-a, nisu imali kao primarni cilj da se Hrvatska učlani u EU i NATO. Za razliku od Slovenije koja je želela da izađe iz Jugoslavije jer je imala cilj da postane što pre članica EU i NATO-a – nije slučajno slogan slovenačkih komunista bio “Evropa zdaj” pre nego što se Jugoslavija raspala, s željom da cela SFRJ uđe u evroatlantske integracije – u Hrvatskoj su živeli ostvarenje hiljadugodišnjeg sna o nezavisnoj Hrvatskoj i nije im padalo na pamet da Beograd zamene Briselom.
Poštovani, da biste pročitali 3 besplatna teksta potrebno je da se registrujete, a da biste nastavili sa čitanjem naših premium sadržaja, neophodno je da odaberete jedan od planova pretplate.
Već imate nalog? Ulogujte se
