Poslednji akt poslednjeg osmanlijskog parlamenta u Istanbulu 1920. godine bilo je usvajanje tzv. Nacionalnog pakta koji je predviđao ostanak Alepskog vilajeta, uključujući i celu sirijsku obalu na Mediteranskom moru, Zor sandžak (istočni deo Sirije pod kontrolom Kurda), Mosulski vilajet u današnjem Iraku, Kipar, Rodos, Batumi i celu gruzijsku obalu na Crnom moru. Poslanici poslednjeg zakonodavnog tela umiruće imperije zakleli su se da neće odustati od šest tačaka koje su činile pakt.
Više od sto godina kasnije, Turska je okupirala trećinu Kipra, defakto drži pod protektoratom irački Kurdistan i namerava da uspostavi istu vrstu relacija sa novim vlastima u Damasku ili da od prostora nekadašnjeg Alepskog vilajeta napravi novi Severni Kipar. Ankara je pustila svoje pipke i u Gruziji, uvlačeći Tbilisi u svoju sferu uticaja. Ostao je samo dodekaneski arhipelag i s vremena na vreme Erdogan zapreti otvoreno ili indirektno da će, pre ili kasnije, zauzeti grčka ostrva koja se nalaze na puškomet od turske obale.
Ko drži Siriju kontroliše istočni Mediteran, severnu Afriku, ima ključeve Arabijskog poluostrva i otvoren put ka Persijskom zalivu i Indijskom okeanu. Uz to Turci već drže pod svojom kontrolom pola Libije, Somaliju, Eritreju i Sudan. Granice u pomenutim zemljama nisu promenjene, ali su promenile zonu interesa i Turska sa ulaskom u Siriju vratila se svojoj imperijalnoj vokaciji nakon sto godina od proglašenja republike.
Poštovani, da biste pročitali 3 besplatna teksta potrebno je da se registrujete, a da biste nastavili sa čitanjem naših premium sadržaja, neophodno je da odaberete jedan od planova pretplate.
Već imate nalog? Ulogujte se
