Daleko je sunce

Dva kontinentalna šampionata krenula su ovog januara gotovo u isto vreme, ali uz ogromnu razliku u pažnji koju dobijaju. Dok je AFCON u Obali Slonovače na naslovnicama mainstream medija, gde se vodi debata (u skladu sa opštim političkim diskursom ovog vremena) smemo li da više pažnje poklanjamo Euru nego šampionatu Afrike, dotle se takmičenje u Kataru provlači po strani, i jedva da nalećem na priče sa njega, osim na specijalizovanim lokacijama.

To je na mnogo načina logičan pristup. Afrički kup nacija ima veliku privlačnu moć kroz elitne igrače koji se na njemu pojavljuju, kao Salah, Osimhen, Mane, Kudus ili Hakimi, akteri na najvišem nivou svetskog fudbala.

Naravno, sastav turnira je šarolik, a spiskovi igrača još više, pa možemo videti i igrače Varaždina, subotičkog Spartaka ili Zvijezde iz Gradačca, drugoligaše u Češkoj ili Grčkoj, ali i ekstremnije slučajeve, kao što su momci koji za život zarađuju na Severnom Kipru ili u prizrenskoj Liriji.

Ipak, pogled na utakmicu koja se ovih dana igra u Obali Slonovače svakako donosi više prepoznatljivih imena nego takmičenje koje se odvija u Persijskom zalivu, gde ni vodeće reprezentacije osim Koreje i Japana nemaju posebno zvučna imena.

Ovde pažnju pojačavaju prepoznatljivi likovi na klupama – na turniru je ceo niz trenera sa naših prostora, Srečko Katanec, Miodrag Radulović, Igor Štimac, Aleksandar Janković, Petar Šegrt, Branko Ivanković. Tu su i prepoznatljiva imena iz struke, kao Klinsmann, Mancini, Kuper, Pizzi, Troussier, Bento, ali i trenerski kadrovi koji zanimaju posvećenike, kao Moriyasu, Casas, Shin.

Trenerski Afrika ni blizu tome ne parira, pa osim Regraguija i Cissea, koji imaju uspehe iza sebe, kao i Avrama Granta kao ekspartizanovca, ostatak ljudi na klupama privlači nedovoljno pažnje. To nije ni čudo, AFCON je tradicionalno mesto na kojem se igra dekadentan, tvrd fudbal na nulu, i trošiti novac na napredne trenere deluje prilično besmisleno.

Asian Cup, međutim, nudi dosta avangardnih prizora, počev od Japana, koji je zaređao utakmice sa po četiri data gola i trenutno može da izvede verovatno tri reprezentacije koje bi mogle da se ravnopravno bore na svetskoj sceni, preko centralne Azije, gde stasavaju generacije talenata, pa do jugoistoka, gde se kroz dobre trenere pokušava uhvatiti priključak sa poodmaklim liderima kontinenta.