Ivan Pernar, uspon i pad jednog populiste

Postoji ta jedna vrsta svečane ozarenosti koja se kod ljudi javlja kad su uvjereni da čine pravu stvar, pogotovo kad se nalaze u društvu istomišljenika. Na licima im se tad ocrtava prepoznatljiva mješavina vedrine, olakšanja i unutarnjeg zadovoljstva, posvećene vjere da se nalaze na putu Dobra.

Tog travnja koncertna dvorana “Vatroslav Lisinski” u Zagrebu bila ih je puna. Stranačke majice, žute i crveno-bijelo-plave zastave, veseli žamor koji je povremeno mijenjalo iskreno odobravanje, pa čak i oduševljenje. Kad je, međutim, on izašao na pozornicu, krov kao da je odletio u nebo. “Dame i gospodo”, poznatom rečenicom iz svojih vatrenih saborskih replika počeo je Ivan Pernar obraćanje stranačkim kolegama iz Živog zida, ljudi su se oduševljeno digli na noge, a dvorana tresla od ekstatičnog odobravanja.

Svijet mu je, bar se tako moglo činiti na prvi pogled, bio pod nogama. Ni drugi mu, međutim, ne bi previše proturječio, stranka čija je Pernar bio glavna zvijezda, uspjela se pozicionirati kao glavna alternativa dvjema partijama od kojih je javnost već bila umorna. “HDZ i SDP padaju, Živi zid raste”; rutinski su tih dana počinjali izvještaji s novim rezultatima anketa.