A ministarstvo za izbore?

Na vojnim vežbama u Titolendu “plavi” su uvek bili simulirani agresori na naš samoupravni raj. Ta boja je bila nelogična za potencijalne agresore jer su “plavi” bili i naziv za sportske reprezentativce Titolenda koji su mnogo radosti doneli građanima te države bez istorijske perspektive. Doduše, ne toliko u fudbalu iako je tamo bilo najizraženije ono “plavi, plavi”. Famoznu gubitničku utakmicu protiv Argentine u Italiji 1990. “plavi” su igrali u belim dresovima. Kao i prethodnu protiv Španije koju su pobedili sa dva Piksijeva gola.

“Plavi” su i policija. Ali, nikad nisu bili “vizantijsko plavi” kao boja kojom je Šapić oktroisao vozila gradskog saobraćaja u Beogradu. “Plavci” su bili u staroj JNA i oni koji su je služili u RV i PVO (Ratno vazduhoplovstvo i protivvazdušna odbrana). “Plavaca” je, na primer, mnogo bilo u Somboru.

Neko ko je bio učesnik tih vežbi JNA pre raspada zemlje, indoktriniran komunističkom propagandom, mogao bi pomisliti da su “plavi” bili oni sa Zapada (NATO) jer je Jugoslavija uz sva nesvrstavanja i socijalizam sa ljudskim likom, ipak bila komunistička zemlja sa limitima liberalizacije koji bi, ako bi se prekoračili, uz demokratizaciju doneli i rat. Što se ispostavilo kao apsolutno tačno. U potonjim razgovorima sa nekim penzionisanim visokim oficirima JNA saznao sam da se to – “plavi”, ne samo u poznoj fazi Titolenda gotovo uvek odnosilo na zemlje Varšavskog ugovora (pakta), zemlje realnog socijalizma predvođene Sovjetskim Savezom, odnosno na vežbanje odvraćanja u slučaju njihovog verolomnog strategijskog prodora na Jadransko more, bude li SFRJ preterala u “samoupravljanju”, što bi značilo da i faktički napusti socijalistički model i zvanično postane deo “kolektivnog Zapada”, iako se to tada nije tako zvalo.