Ako ste nekad pomislili da je nemoguće da ovako mali čovjek zagrijava onoliku planetu, te da sigurno tu ima još nešto, na pravom ste tekstu. Glavni argument je, rekli su nam, ispuštanje prekomjerne količine ugljen-dioksida. Sumnjičavo čeljade brzo izgugla da u atmosferi ugljen-dioksida ima samo 0,04%. A onda, danas, kažu nam, njegova koncentracija u atmosferi je 420 ppm (parts per million) i to je previše. Opet mi nađemo da je Zemlja imala i mnogo veće koncentracije i da ovo nije ništa specijalno. Pa o čemu se tu onda radi? Malo strpljenja i raskrinkaćemo tu zavjeru!
Zemlja apsorbuje većinu energije Sunca koja dolazi do njene površine, i to oko 70%, a manji dio, preostalih 30% reflektuje nazad u svemir. Ipak, na putu ka svemiru to reflektovano zračenje presreće i zadržava jedan ogromni “staklenik” koji je sastavljen od nekoliko gasova. Gasovi staklene bašte su upravo tako i nazvani zato što prave efekat staklenog zida koji sprečava bjekstvo toplote sa Zemlje. Taj omotač od gasova je zaslužan što je prosječna temperatura na Zemlji ugodnih 14 stepeni Celzijusa a ne -18.
Atmosferu Zemlje čine dominantno azot (78%) i kiseonik (21%), te nepun 1% argona, a samo 0,04% ugljen-dioksida, te vrlo mala količina još nekih gasova, čestica i vodene pare. Kako onda ovako slabo zastupljen gas toliko utiče na cijeli klimatski sistem? Kada sunčeva svjetlost stigne do Zemlje, površina primi dio energije svjetlosti, a onaj dio koji se odbije zrači u vidu infracrvenih talasa koje osjećamo kao toplotu (poput onih grijalica u kafićima). Ruka iznad tamnog kamena tokom sunčanog dana će lako osjetiti ovu toplotu, odatle ona čuvena “gori nebo i zemlja”.
Poštovani, da biste pročitali 3 besplatna teksta potrebno je da se registrujete, a da biste nastavili sa čitanjem naših premium sadržaja, neophodno je da odaberete jedan od planova pretplate.
Već imate nalog? Ulogujte se
