Šekspir se rodio i preminuo u aprilu. Rodio se pre 460 godina, znači skoro pola milenijuma. Nek nas onda svaki april baš posebno podseti na barda i njegovo stvaralaštvo.
Verovatno najintrigantnija Šekspirova drama – Bura, ujedno poslednja i na začudan način pseudoautobiografska, dodala je posebnu vrstu misticizma i makabričnosti u već savršen dramski i lirski opus velikog britanskog renesansnog pisca. U pomodarstvu postmodernog čitanja ključnih Šekspirovih dela i stavljanja u drugačije epohe i kontekste, “Bura” (Tempest) imala je prominentan život autentičnih filmskih verzija od 1911. koje nisu odustajale od bardovog prvobitnog nivoa značenja u izvornom kontekstu.
Međutim, otkad je Holivud snimio vestern inspirisan “Burom” Žuto nebo, filmskoj publici je postalo jasno da su motivi ovog dramskog dela večni i višeznačni, i to od značajnog naučnofantastičnog, klasika Zabranjena planeta, pa preko savremenog njujorškog urban ennui solilokvija “Bure”, Pola Mazurskog, sve do razmetljivih čitanja ove drame od strane Dereka Džarmana i Pitera Grinaveja i svakako poslednjeg u nizu, transdžender provenijencije u režiji Džuli Tajmor gde ulogu mistika Prospera igra Helen Miren.
Večiti dualizam čednosti i iskvarenosti, znanja i ignorancije, osvete i oprosta, prirode i nauke kroz svaki navedeni film pruža zanimljivo čitanje svake nadolazeće epohe, međutim, više kroz ulogu fusnote, jer su vazda gorući narativi prepušteni uvek aktuelnim (politički intoniranim) dramama, “Ričard III”, “Ričard II”, “Hamlet”, “Julije Cezar”, “Magbet”, “Otelo”, “Kralj Lir”, “Romeo i Julija” pa čak i “San letnje noći”.
Poštovani, da biste nastavili sa čitanjem naših premium sadržaja, neophodno je da odaberete jedan od planova pretplate ili probajte besplatno mesec dana.
Već imate nalog? Ulogujte se
