Orkan, najveći tajni projekat JNA

Otac prvobitnog projekta „Orkan“ je Obrad Vučurović, u struci poznat po nadimku Vučur (1922–2013), čovek sa tvrdog kamena Krivošija koji se borio protiv fašista od 13. jula 1941. godine, od prvog dana ustanka u Crnoj Gori. Posle rata bio je oznaš u Herceg Novom, ali odlučio se za nastavak službe u interesu države u oblasti tehničkih nauka. Završio je Tehnički fakultet u Zagrebu 1953. godine, usavršavao se u Francuskoj na preporuku Pavla Savića, fizičara uključenog u nuklearna istraživanja, naravno za u to vreme aktuelnu temu nuklearnog naoružanja. Po potrebi službe Vučur je posle povratka sa školovanja dobio zadatak da radi na raketnim sistemima u beogradskom Vojnotehničkom institutu (VTI) odnosno Raketnom institutu koji je formiran 1958. godine.

Neobičan put vodio je jugoslovenske naučnike do pristupa raketnoj tehnici – prva znanja i prvu raketu dobili su od japanskih kolega 1959. godine. U to vreme Hideo Itokava, konstruktor jednog od najvažnijih borbenih aviona iz vremena Drugog svetskog rata lovca Ki-43 „hajabusa”, zanosio se projektima raketa za japanski svemirski program. Primerke raketa i lanser dostavili su sa Dalekog istoka u jugoslovensko Raketno odeljenje (kasnije deo Vojnotehničkog instituta, ustanove koja i danas postoji). U paketu je bila i proizvodnja čvrstog raketnog goriva koja je bila vrlo važna za jugoslovenski raketni program, za projekat raketnog sistema „vulkan” koji je bio preambiciozno postavljeni zadatak. Početkom 1960-ih godina odustalo se od te rakete, ali zato se radilo na domaćem višecevnom lanseru raketa (VLR) kalibra 128 mm „plamen”. U naoružanje je uveden pod oznakom M63 koja ukazuje na godinu kada je završen. Iz kutije sa 32 cevi lansirane su rakete dometa 8,6 km. Serijska proizvodnja tog sredstva poverena je fabrici „Bratstvo” u Novom Travniku, mestu koje je nastalo 1949. godine od nule, na prostoru raskrčene šume, za potrebe pokretanja artiljerijskog programa. Beogradska škola raketne artiljerije pod vodstvom Vučura projektovala je VLR raketu M77 “oganj” kalibra 128 mm, ali sa većim raketama u odnosu na “plamen” koje su dostizale 20,6 km.

Zadatak pokrenut 1968. godine završen je deceniju kasnije i 1980. godine u “Bratstvu” pokrenuta je proizvodnja.

Tim VTI koji je vodio Vučur 1978. godine dobio je novi zadatak – projekat samohodnog VLR dometa 50 km kalibra oko 260 mm. Prema taktičkoj studiji iz 1980. godine, od tog sistema očekivalo se da predstavlja efikasno sredstvo protiv drugog i trećeg ešelona (rezerve) protivnika jer sa 12 raketa može da prekrije veliku površinu sa kasetnom bojevom glavom sa dvonamenskim parčadnim i kumulativnim bombicama i za postavljanje prepreka sa protivtenkovskim minama. Očekivalo se da će se iz domaćih resursa za JNA pribaviti efikasno odbrambeno sredstvo koje će omogućiti brze, iznenadne i precizne udare po protivniku, primarno po OMJ u pokretu ili koncentracijama u očekujućim rejonima, zatim protiv vazdušnih i pomorskih desanata i ostalih unosnih objekata dejstva razmeštenih na većoj površini.