Ljubav radikalne levice sa islamistima i desničarima

U tek rođenoj Vajmarskoj republici, pre više od sto godina, dvojica istaknutih nemačkih levičara Hajnrih Laufenberg i Fridrih Volfhajm, razočarani sadržajem Versajskog mirovnog sporazuma i pobedom, uslovno rečeno, liberalnih snaga, predložili su da se ujedine sa ruskim boljševicima i da naprave nacionalboljševički savez protiv međunarodnog kapitalizma koji želi da izbriše identitete naroda i da podjarmi nemačke radnike. Po Laufenbergu i Volfhajmu, radnička klasa je trebalo da proširi sukob sa klasnog na nacionalni i da se suprotstavi Francuzima, Englezima, Amerikancima i njihovim saveznicima, okupljajući levičarske i nacionalističke snage.

U manifestu italijanskih fašista intelektualaca po narudžbi filozofa Đovanija Đentilea ne govori se o borbi protiv komunizma: prvi protivnik fašizma je demokratija, parlamentarizam, liberalne institucije i na kraju socijalisti. Adolf Hitler i Josif Staljin su se međusobno uvažavali, štaviše Staljin je pokazivao i divljenje prema Hitleru, i bili su saveznici u borbi protiv demokratskih i liberalnih država.

Lider italijanskih komunista Palmiro Toljati je posle Drugog svetskog rata lansirao apel “braći u crnim košuljama” da se zajedno bore na istoj strani. Među brojnim fašistima preletačima koji će odgovoriti na Toljatijev poziv bio je Kurcio Malaparte. I bivši francuski predsednik Fransoa Miteran je bio fašista pre nego što se preobratio u socijalistu.

Privlačnost između radikalne levice i ekstremne desnice ima duboke korene i kroz istoriju su se približavali ili udaljavali u zavisnosti od toga koliko su delili zajedničke neprijatelje. Danas su tvrdi levičari i desničari na istom zadatku u borbi protiv liberalizma, kapitalizma, globalizacije, federalizacije EU, Sjedinjenih Američkih Država, Izraela, Ukrajine ili da pojednostavimo stvari, protiv Zapada i onoga što on predstavlja, realno i imaginarno. Ništa ne određuje tako presudno jedan savez, po dubini i po širini, kao postojanje zajedničkog neprijatelja.