Beč je, tako barem pričaju njegovi starosjedioci, oduvijek imao poseban odnos sa smrću. Ništa manje bolan i ništa manje tužan nego bilo gdje drugo, ali u isto vrijeme i teatralan, ispunjen ponosom i vječnom ljepotom. Kada je 1874. na livadama u Simmeringu, u 11. becirku, otvoreno novo groblje, nazvano Zentralfriedhof, odnosno centralno groblje, građani su ga prezirali. “Sat vremena vožnje fijakerom između olupina, pustoši i seljaka – za što”, pitali su se u Weiner Zeitungu. Ljepota ih je okruživala u životu, bez ljepote nisu željeli ni u smrt.
Nekoliko godina nakon izgradnje, gradski oci su napravili listu najpoznatijih ljudi grada, koji će biti sahranjeni tamo, jer popularnost se i tada mjerila istim metrom. Sa Schwarzenbergplatza je išao tramvaj broj 71, onaj koji bi mrtve prevozio na groblje, za njima i hiljade onih koji su ih ispraćali.
Danas je to, sa svojih tri miliona duša, jedno od najvećih vječnih počivališta na svijetu, ali i jedno od najljepših, i u isto vrijeme najmirnijih i najposjećenijih mjesta u Evropi. A tamo, među doslovno hiljadama spomenika i skulptura i bista muzičara, kompozitora, pjesnika i pisaca, slikara i kipara, ne znam vam tačno reći gdje jer nepregledno je to more sivog i crnog kamena i humki i trave, sakrio se i grob Matthiasa Sindelara. Njegovi upijeni obrazi, njegov istaknuti nos, preveliki zalisci za jednog tridesetpetogodišnjaka; sve je kao na rijetkim slikama koje postoje. Dvije svijeće, jedna kamena lopta, imena onih koji leže uz njega i njegovo ime. Zlatnim pisanim slovima, baš kako je ostao zapisan u istoriji fudbala.
Poštovani, da biste nastavili sa čitanjem naših premium sadržaja, neophodno je da odaberete jedan od planova pretplate.
Već imate nalog? Ulogujte se
