Na albumu “The Tortured Poets Department”, i to baš u naslovnoj pesmi, Taylor Swift će svoju (masom milenijalsku i Gen Z) publiku upoznati sa enigmatičnom njujorškom lokacijom koja – ako imate sluha za takve stvari – otkriva sjajnu priču. “Ti nisi Dylan Thomas, ja nisam Patti Smith, ovo nije Chelsea Hotel, mi smo savremeni idioti”, reći će Taylor u tom hitu (pretpostavljamo Mattyju Healeyu, frontmenu benda “1975”, koga digitalni etar uveliko smatra za glavnog krivca u stihovima Swiftove).
Tomovi su napisani – i, što i to ne reći, još i više strana je nastalo za poetično rashodovanim stolovima u svim tim sobama – o tome kako je jedan hotel na Zapadnoj 23. ulici donjeg Menhetna postao ključni činilac u nastanku kapitalnih dela.
Nadaleko poznat kao epicentar američke kulture, dekadentna palata čudnovatosti, koja je privlačila uticajne autore povoljnom rentom i prilikom da žive u komšiluku “na oštrici žileta”. Bio je to svojevrsni rasadnik budućih ikona, sa kućnim savetom kome se može pozavideti.
Zgrada od dvanaest spratova izgrađena je između 1883. i 1884. godine, po zamisli Philipa Huberta, u stilu koji se opisuje kao visoka viktorijanska gotika. Ova zgrada je tokom svoje uzbudljive istorije bila scenografija za ambiciozne muzičke spotove, eksperimentalne filmove i nebrojena fotografisanja poznatih ličnosti, utočište za boeme i kreativce umetničkog sveta Warholove ere, pa čak i poprište zločina. Tragedije koje su se desile na ovoj adresi sporadično su pretile da bace senku na sva groundbreaking dela nastala između tih zidova, poput smrti Dylana Thomasa ili misterioznog krvoločnog ubistva Nancy Spungen, devojke basiste Sex Pistolsa Sida Viciousa.
Poštovani, da biste pročitali 1 besplatan tekst potrebno je da se registrujete, a da biste nastavili sa čitanjem naših premium sadržaja, neophodno je da odaberete jedan od planova pretplate.
Već imate nalog? Ulogujte se
