Takvi se pisci više ne rađaju

Rođen u kolumbijskom gradiću Arakataki kao prvo od jedanaestoro dece, odrastao kod babe i dede jer je majka svake godine rađala, decenijama jedva sastavljajući kraj s krajem, Gabrijel Garsija Markes ispekao je u mladosti novinarski zanat i bez fakultetske diplome postao jedan od najvećih pisaca svih vremena. Njegova jedina knjiga memoara, Priča o mom životu, obuhvata prvih trideset godina autorovog života i predstavlja dragoceno svedočanstvo njegovog stasavanja kao novinara i pisca, veličanstven portret njegove porodice, ličnu istoriju književnosti, kao i maestralni osvrt na kolumbijske društveno-političke okolnosti prve polovine XX veka.

Prevodilačko tumačenje ovog nadasve iskrenog i emotivnog životopisa, kao i uzbudljivo premošćavanje puteva i stranputica između dva jezika i dve kulture, trajalo je bezmalo tri godine, u nastojanju da lepota reči i veština pripovedanja kolumbijskog nobelovca dobije što uverljiviju verziju na srpskom jeziku.

OD GABRIJELA DO GABA

Prvih osam godina života Gabrijel Garsija Markes proveo je uz babu Trankilinu Iguaran i dedu Nikolasa Markesa, „vrsne pripovedače“ čiji će stil i način pripovedanja postati ključ za njegovo najpoznatije delo, do kojeg će iznenada doći leta 1965. godine, na putu od meksičke prestonice do Akapulka. Kuća koju su baba i deda početkom XX veka izgradili od trske, „s krovom od palminog lišća, sa prostranom i dobro osvetljenom dnevnom sobom, trpezarijom u obliku terase s cvećem veselih boja, dve spavaće sobe, dvorištem s ogromnim kestenom, baštom punom zasada i oborom u kojem su u miru zajedno živeli jarčevi, svinje i kokoške“ bila je neposredna inspiracija za dom porodice Buendija u Makondu, živo dočaran kako u romanu tako i u seriji Sto godina samoće.