U postfukujamskom svetu „nove istorije“ u makrosmislu i političkog, nacionalnog i socijalnog „ponavljanja razreda“ u mikrosmislu, rodio se zanimljiv talas srpske melodrame, proistekao iz mizantropskog i nihilističkog diskursa. Filmovi poput Paname, Vlažnosti, Asimetrije ili Usekovanja donose zanimljivu tranziciju fokalizacije u neispitana prostranstva ženskog narativa (pisma i rukopisa). Osim što donosi dekonstrukciju tradicije, ovaj period stvara zanimljivi emotivni vakuum i ideološki amblem novog doba.
Kraj druge i početak treće decenije XXI veka donosi zanimljive zaokrete i preokrete u srpskom filmu koji iz nihilističke i mizantropske faze koja je na globalnom nivou označavala poroznost društva i autodestrukciju mladih, dolazi do specifičnog smiraja i ulaženja u neočekivana mikrokosmička istraživanja duševnih, emotivnih i rodnih stranputica odrastanja i zrelog doba.
Kako je celokupna srbijanska generacija X koja je rasla po većim gradovima kasnila punu deceniju u odnosu na vršnjake, što zbog ekonomske krize i sankcija, što zbog recidiva građanskog rata (1991–1995), tako su i filmovi koji su snimani u tom periodu oslikavali beznađe kroz prizmu makabrične romantike koja je danas i te kako zastarela i prevaziđena.
Pročitali ste poslednji besplatni članak. Da biste nastavili sa čitanjem pogledajte planove pretplate
Već imate nalog? Ulogujte se
