Svi nastavci feljtona “50 godina Bijelog dugmeta” kao i prateći tekstovi, video zapisi i podkasti biće dostupni na ovom linku.

***

Prvi intervju Gorana Bregovića koji sam pročitao kao klinac imao je naslov, parafraziram, “Meni je najteže što sam rano ostvario svoj san.” Tada on ima negde dvedeset i šest godina i patentira nove pojmove jugoslovenske pop kulture i socijalističko-samoupravne stvarnosti. Postavlja rekorde, patentira platinaste tiraže, pravi koncerte na stadionima, ili puni dva puta, pa tri puta , pa pet puta zaredom halu Pionir u Beogradu.

Tokom raznih intervjua sa Bregovićem imao sam običaj da ga pitam o snovima, ne u smislu astrološko-horoskopskog žanra, već o snovima o karijeri. Kakve je on imao snove tamo negde na početku, dok svira u kafani na autobuskoj stanici u Konjicu ili u striptiz barovima Jugoslavije i Italije. Ili dok studira Filozofski fakultet gde mu se trasira karijera nastavnika marksizma. Meni se oduvek činilo da se on kroz pesme “Dobro vam jutrao Petrović Petre” i “Eto baš hoću” obraća onom čoveku iz srednje klase čijoj je subdini uspeo da utekne. Posao od 9 do 5, tada od 7 do 3, redovna plata, godišnji odmori, a “hoću da bar jednom budem blesav” i iskočim iz šina. To sa poslom od 9 do 5 je u međuvremenu postalo sasvim normalna i poželjna stavka u životu Bregovića. Čak se i ponosi da radi u istom terminu i minutaži kao “Petrović Petar” i sav ostali “normalan” svet.

Ali šta je to učinilo da Bregoviću uspe ono što nije onima pre? Uprezale su se teorije o “Udbinom bendu”, o faustovskom paktu sa folkom, o podilaženju masovnom ukusu Jugoslovena… A oni objektivni su odgovarali da ima nešto što je u pesmama i da je to presudilo.

Nele Karajlić odgovor traži u “praistoriji” sarajevske scene i poveznicu nalazi i u filmu koji je proslavio jednog režisera i jednog scenaristu.