Kada smo pre petnaest i više godina radili na knjizi Leskikon YU mitologije, to nije bilo samo hronološko lepljenje biografija poznatih Jugoslovena kao i “CV-jeva” kultnih brendova od Kokte do Elana. Bili su to i sati u kojima smo kao autori knjige saznavali mnoge stvari upravo u tim biografijama. Recimo, da je slavni Pablo Pikaso naslikao plakat za jugoslovenski ratni film “Bitka na Neretvi”.
Radeći na knjizi saznali smo i za srpski doprinos istoriji vesterna. Dvojica naših su baš harala “filmskim” Teksasom simuliranim u Evropi. Gojko Mitić, rođen u selu blizu Leskovca, pobrinuo se da građani Varšavskog bloka uživaju u kaubojcima. Ali sve je bilo apdejtovano u tada hladnoratovski žanr, pa je on u istočnonemačkim filmovima glumio Indijanca, na strani pravde, koji se bori protiv zlih kauboja.
Srpski glumac Dragomir Bojanić Gidra bio je na suprotnoj strani Teksasa, doduše onog evropskog. On je u Italiji, kao junak Entoni Gidra, u čuvenim špageti vesternima tumačio neustrašivog čoveka čeličnog pogleda koji radije troši metke nego reči. Po opisu filmskih eksperata bio je smrt za muškarce i “smrt” za žene. Brendirao je i novi potez — pucanje revolverom iza leđa. Jedan od najboljih komplimenata koji opisuje Gidrin privremeni rad u italijanskim kaubojcima zapisan je u rečenici koja je pratila ciklus njegovih filmova u Kinoteci: “Ljubitelji špageti vesterna — pošto jednom vide Entonija Gidru, možda više neće (ranog) Klinta Istvuda shvatati tako ozbiljno.”
Toga sam se setio kada sam nedavno sreo Jelenu Bojanić, Gidrinu ćerku. Meni su upravo vesterni njenog oca prvo pali na pamet. Rekla mi je da kod kuće ima onaj revolver. Gidra bi sigurno odbacio one komparacije sa Prljavim Harijem. Prezirao je pretencioznost. I onu filmsku, naravno. Dok ispijam drugi produženi espreso s njegovom ćerkom, na pamet mi padaju kasni radovi njenog oca. Ona sapunica započeta debijem “Lude godine” u kojoj je Gidra preuzeo stvar pa je to u kasnijim nastavcima “Žikine dinastije” prestala da bude storija o Bobi i Mariji.
Dragomir Bojanić je pored te epizode u Italiji imao bitne uloge. Dobio je i prestižnu Zlatnu arenu u Puli za film “Svadba”. Glumio je u Jugoslovenskom dramskom pozorištu od 1964. do 1966.
Nikola Kojo
Poštovani, da biste pročitali 3 besplatna teksta potrebno je da se registrujete, a da biste nastavili sa čitanjem naših premium sadržaja, neophodno je da odaberete jedan od planova pretplate.
Već imate nalog? Ulogujte se
