Sve tekstove iz porodične trilogije Ivana Medenice pročitajte OVDE.

***

Približava se kraj godine, a ja nisam završio obećani trotomni feljton o mojim stvarnim putovanjima u Gorišku regiju, kao i onima kroz istoriju povezanosti moje porodice s majčine strane s ovom regijom. Zapravo, ovaj drugi deo planirane celine jeste gotov. U prethodna dva nastavka pratili ste detektivsku potragu, arheološku rekonstrukciju mojih porodičnih korena, koja počinje na Trgu Republike u Beogradu, u Narodnom Muzeju, gde je izložen portret moga čukundede Dušana Nadaškog, “kraljevskog ugarskog sudca i centralnog istražnog sudije” (rad Nikole Aleksića iz 1861. godine), do italijanske Goricije gde je Dušan, sudbisnkim sticajem okolnosti, umro i bio sahranjen.

Na tom putovanju, a zahvaljujući stručnosti i posvećenosti kustosa Zbirke srpskog slikarstva XVIII i XIX veka i muzjeskog savetnika Petra Petrovića i tadašnje PR menadžerke Narodnog muzeja, a sada kustoskinje Marije Đorđević, otkrio sam još podataka o svojoj porodici. Ne samo da sam saznao da se u kolekciji Narodnog muzeja nalazi i portret Dušanovog oca Vasilija, takođe Aleksićev rad iz iste godine, ali manje umetničke vrednosti, nego smo i ja i svi moji rođaci saznali da je dotični protojerej Vasa, moj navrdeda, uopšte postojao (dotle je Dušan bio najstariji predak za kog smo znali).

Kad smo kod mojih predaka, iz rekacija koje sam dobio jasno mi je bilo da vam junak moje porodične sage nije nijedan od njih dvojice, nego “bludni sin i unuk” Dušanov i Vasilijev, raspop i sreski načelnik Đura, koji je 1932. godine, tada već u penziji, prodao ove portrete Narodnom muzeju, sumnjam zbog toga da bi mogao da nastavi da živi kao i dotle; dakle, kao raspikiuća i bonvivan.

Fotografija Nebojša Babić