Derbi Engleske, slika ljepote fudbala

Nekoliko puta do sada je Fudbal ponedjeljkom ovdje raspravljao (sam sa sobom, kao i obično) o tome da li nam je trenutno dostupno previše fudbala, odnosno pitanju kada nam je puno fudbala previše fudbala. Ali izgleda da su praznici dali odgovor na malo preformulisano pitanje koliko je (televizijskog) fudbala dovoljno fudbala.

Naravno, to je subjektivan utisak, jer svaki je utisak subjektivan, ali ovih desetak dana iza nas i još koji ispred nas djelovali su kao savršen balans nerada, druženja, ića i pića sa ponudom fudbala kao televizijske zabave. Jedan derbi ovdje, drugi derbi tamo, malo tradicije u Boxing dayu, poneka utakmica na Staru, poneka na Novu godinu i sasvim dovoljno zabave, bar za nas koji nismo navijači nekog od klubova koji su igrali.

Taman dovoljno fudbala da se zabavite, dovoljno fudbala da se odvojite, dovoljno i da se fokusirate na ono što je najvažnije, a da vas ne peče savjest što ne vidite šta se dešava na svakom kraju svijeta.

U taj su se koncept savršeno uklopili Liverpool i Manchester United. Dobro, ljudski um funkcioniše tako da zaboravi da je prvo poluvrijeme bilo u mnogo slabijem ritmu i s mnogo manje zanimljivosti, ali Fudbal ponedjeljkom će – kao i svaki drugi kolega koji se drži svog narativa – to potpuno zanemariti i fokusirati se na ono zabavno.

Zapravo, kada se malo bolje razmisli, ovaj derbi može biti i savršena ilustracija za ljepotu fudbala. S jedne strane ekipa koja je dominantna u prvenstvu, koja često djeluje gotovo pa savršeno, sa nekoliko vrhunskih individualaca u sjajnoj formi, koja leti na krilima ogromnog samopouzdanja; s druge strane njihov najveći rival, u lošoj formi, s groznom formom ključnih igrača i teško narušenog samopouzdanja i odnosa s navijačima i to još na terenu na kojem nije dobio devet utakmica i na kojem nije zabio gol u zadnjih pet.

I sve to jeste utjecalo na nedjeljnu utakmicu, ali ne tako što se držalo nekakvog pravila ili logike.