Konzumerizam je klimatski problem o kom se ne govori

Petak je, poslednji u novembru. Kraj radnog vremena je i automobilom se pomjeram mic po mic u nepreglednoj koloni koja je ispresijecana semaforima. Iako sam očekivao gužvu opet sam pri čistoj svijesti i zdravoj pameti krenuo u pravcu najvećeg tržnog centra u momentu kada se završavaju poslovi. I opet me iznova iznenadila činjenica da su hiljade ljudi istovremeno došle na istu ideju. To je u startu presuda samom sebi – sat vremena izgubljenog života. I dok tako sam sa sobom lamentiram nad prokletom sudbinom učesnika te gungule, sjetim se one hiruški precizne – ako sjedite u autu i negodujete na gužvu u saobraćaju, upravo ste vi ta gužva u saobraćaju. Hvala autoru te mudrosti što bolno podsjeća da se svako naše “gdje su zaboga svi ovi ljudi krenuli?” odbija od šoferšajbnu i odzvanja kao “pa isto gdje si i ti krenuo”. Ono jeste, ja neću u tržni centar već bih samo da prođem pored, ali glupoj odluci se u zube ne gleda.

U pola te jedva gmižuće kolone sam se sjetio da je zapravo u toku crni petak, jedno od, ako ne i najveće remek djelo potrošačkog kapitalizma. Znao sam cijeli dan da je u toku, ma znao sam prethodnih deset koliko je najavljivan, čini mi se nikad agresivnije, sa nikad više „prisluškuju mi telefon” personalizovanih oglasa. I opet sam zaboravio i napravio fatalnu grešku – umjesto kući najkraćim putem, krenuo sam pravo u želudac aždaji. Svraćanje bilo gdje ne dolazi u obzir. Prije bi našao balkanskog risa nego parking mjesto, pa što čovjek prije racionalizuje svoju situaciju to lakše primi da je taj jedan sat života otišao, ali da nećemo neprijatelju dati još jedan. Idem kući.

No nije samo petak, taj poslednji u novembru, crn. Crno su se nastavili i ponedeljak i utorak, srijeda…i apsolutno svaki dan u decembru. I tako je poslednjih nekoliko godina, sa tendencijom rasta. Uhvati ljude nekakava potrošačka euforija pred kalendarski kraj godine, kupuje se i šta treba i šta ne treba. Čovjek bi rekao, eto smo postali dio razvijenog svijeta, sad i mi para za bacanje imamo. Decenije socijalizma i suženog izbora drangulija, te nemanja svijesti o “potrebi” nagomilavanja svega i svačega u svoj topli dom su prošle. Narod se brzo adaptirao na prekomjernu potrošnju, reklo bi se da nam ništa tako dobro nije leglo sa mrskog zapada kao to najmilije dijete kapitalizma – konzumerizam.