Evo o čemu često razmišljam… “The Silence of the Lambs”, jedan od najboljih filmova svih vremena. Osvojio je (kao jedan od samo tri filma od kada postoji oskarovska trka) svih pet “glavnih” Oskara – za film godine, režiju, scenario, muškog i ženskog glumca. U tom filmu Anthony i Jodie su izbriljirali i sasvim zasluženo osvojili svoje Oskare.
Zašto više nema takvih filmova? U kojima glumci oživljavaju fiktivne junake u odličnim pričama i čine da nam vri krv u srcu svaki put kada ih gledamo. Zašto je danas iz aviona jasno koja je glavna i jedina namena nekog filma, da bude odskočna daska glumcu ili glumici, da “fantastičnim ulaskom” u poznati lik pop kulture ili istorije oživi sećanje na njega (i njegove društvene i progresivne aktivnosti) i kroz tu vrstu “žive memorabilije” štriklira svoje ime na beživotnoj tabli nagrađenih imena koja su pre toga uradila isto to.
Deo oskarovskog šarma (ako to ikoga uopšte zanima, i sve na tu temu…) delom bi se vratio ako bi Akademija zabranila nominaciju filmova koji se bave slavnim ličnostima, pa i “istorijskim” događajima, naročito iz XXI i XX veka. Mislim da bi to neminovno u prvi plan izvuklo neke druge filmove. Sa radnjom.
Znači, ne “Maestra”.
Ne morate ni naročito da se zagledate u veštački nos Bradleyja Coopera da vam bude jasno da je sva svrha ovog filma da mu nakon devet nominacija za Oskara pruži realniju priliku da jedan konačno i osvoji.
Poštovani, da biste pročitali 3 besplatna teksta potrebno je da se registrujete, a da biste nastavili sa čitanjem naših premium sadržaja, neophodno je da odaberete jedan od planova pretplate.
Već imate nalog? Ulogujte se
